Compagnon aan de rand van Europa -

Een plek als vrijwilliger vinden is een ervaring op zich. Ik wil nog steeds graag met mensen samen op lopen, brood en hoop delen – ook al moet ik opnieuw een plek daarvoor zoeken. En dat zelf zoeken voelt toch wat vreemd. Opdringerig; alsof ik geholpen wil worden. … Nou ja, dat is natuurlijk ook wel zo. Ik heb bewust gekozen om kompaan te zijn voor een tijdje, met een bedoeling. Het zoeken naar een plek vraagt ook zo af en toe om het loslaten van de bedoeling, en mezelf gewoon maar beschikbaar stellen. Hier ben ik. Er zijn onnoemelijk veel organisaties bezig in Griekenland (en ook op de Balkan, in Calais, in Libanon, ….) Eerst maar eens zoeken wat er zoal is, naar wat ik weet en kan bedenken. Onder meer van een handzame lijst van de Duitse ambassade in Griekenland. Door covid-19 is natuurlijk veel door elkaar geschud, dat maakt de zoektocht niet makkelijker. Sommige NGO’s zijn nog maar zeer beperkt bezig en weten nog geen raad met ongeduldigen zoals ik. Dat ‘Hier ben ik’, dat helpt

Dit was mijn plan voor 2020: begeleider zijn, kompaan.   Compagnon, accompaniment-  deze woorden hebben een Bijbelse relatie: ‘com panis’ – ‘met brood’ verwijst naar het verhaal van de Emmaüsgangers. De teleurgestelde en moedeloze discipelen lopen na de kruisiging van Jezus weg van plaats des onheils Jeruzalem. Zij vinden een metgezel, waarin zij later Jezus herkennen. ‘Brandde ons hart niet in ons?’ Samen gingen ze al lopende op zoek naar nieuwe hoop, deelden ze voor een tijd elkaars weg, en braken samen het brood.  Bisschop Younan (Evangelisch Lutherse Kerk in Jordanië en het Heilige Land) zegt het zo: 'Begeleider zijn lijkt op de weg van Emmaüs. We lopen samen als gelijken, we zijn mensen die evenzeer uitzien naar verlossing. We lopen samen met gebogen hoofd, op zoek naar waarheid en naar de troost van Gods kerk. We begeleiden elkaar in onze gezamenlijke verwondering en onzekerheid en ook in het vertrouwen dat God bij ons zal zijn...' Het maakt ons maatjes, getuigen van lief