Compagnon aan de rand van Europa -

Berichte auf deutsch: click hier  (erst meer lezen...) Licht alom: bewakingslicht en verwarmend licht. Klik op de foto en zie meer., en luister hier naar de kerstgroet van Hila, 14 jaar. Een van de Afghaanse meiden. Alle verhalen gaan door in mijn hoofd, alles wat je hier gelezen hebt, en ook veel wat er niet staat. Want niet alles kan verteld worden. Overigens heeft de ene post waar ik moest zwijgen, te maken met soort een spreekverbod voor NGO's in vluchtelingenkampen. Dat dit spreekverbod bestaat is overigens geen geheim, dat kun je hier lezen. Omdat ik het werk van QRT niet in gevaar wil brengen, deel ik sommige dingen dus liever niet op internet.  Ik zal een en ander natuurlijk in persoonlijke gesprekken vertellen. Misschien eens in een kerkdienst, en wie weet in een gespreksmoment. Op zo iets als een gespreksavond hoef ik voorlopig niet te rekenen.  Ik ga zeker een keer terug, het is best dichtbij. Ik heb Griekenland gemist, dat moet ik nog inhalen. Zoals de boeiende stad T

Ik ben weer thuis. Mooi thema: thuis. In een van de eerste posts schreef ik dat veel vluchtelingen er iets van proberen te maken: een gezellige voortuin, een extra bowsel/kamer, een voortuintje, groente, bloemen. En dat een slecht teken is: ze wonen er al lang, te lang. Ik keer terug naar die gedachte: mensen zijn hier gaan wonen - omdat dit voor hen nu de beste optie is. En ze maken er iets eigens van, een thuis. Wat voor mij stoffig, krakkemikkig, soms vuil en zeker chaotisch is, dat is hun thuis.  Ik zie de politieke onwil en onmacht van Europa, beschamend voor mij Europeaan. Ik zie de slechte hygiënische omstandigheden, het slechte eten. Het gebrek aan privacy, toekomst en mogelijkheden;  ik zie intimidatie en eindeloze vertraging. Ik zie de beroerde tentjes, soms maar kort bewoond, maar soms maandenlang bewoond door een gezinnen, kleine kinderen.  De laatste weken groeide mijn boosheid, schaamte en verdriet alleen maar. Bij mijn afscheid dringt zich op: ik ga naar huis, maar d

Het is winter in Griekenland. De wind laat de kerstballen slingeren, de lichtjes spiegelen in de regenplassen, en er valt geen sneeuw, maar bladeren des te meer. Onze safe space is een eiland naast het grauwe en inmiddels klamme kamp. Met het slechte weer komen sommige meiden elke dag even opwarmen. Ze kunnen een paar uur van de dag warm en droog zitten, terwijl hun ouders en broers in het kamp in de tent zitten. De containers zijn warm en droog, de grote VN-tenten zijn redelijk, met een kacheltje. Maar er wonen nog steeds vele mensen, waaronder gezinnen, in kleine vakantietentjes zonder verwarming. Er zijn vele kleine verhalen van mensen: de Griekse vrouw die me over de vluchtverhalen van haar familie vertelt. Zij is met deze verhalen opgegroeid; haar grootouders en familie horen bij de Griekse minderheid in Turkije, Bulgarije of Servië, die begin 20 e eeuw verdreven werden en gedwongen naar Griekenland moesten verhuizen. Zij vertelt ook van haar vriendin op het eiland Chios. Op d