Home

Ik ben weer thuis. Mooi thema: thuis. In een van de eerste posts schreef ik dat veel vluchtelingen er iets van proberen te maken: een gezellige voortuin, een extra bowsel/kamer, een voortuintje, groente, bloemen. En dat een slecht teken is: ze wonen er al lang, te lang. Ik keer terug naar die gedachte: mensen zijn hier gaan wonen - omdat dit voor hen nu de beste optie is. En ze maken er iets eigens van, een thuis. Wat voor mij stoffig, krakkemikkig, soms vuil en zeker chaotisch is, dat is hun thuis. 

Ik zie de politieke onwil en onmacht van Europa, beschamend voor mij Europeaan. Ik zie de slechte hygiënische omstandigheden, het slechte eten. Het gebrek aan privacy, toekomst en mogelijkheden;  ik zie intimidatie en eindeloze vertraging. Ik zie de beroerde tentjes, soms maar kort bewoond, maar soms maandenlang bewoond door een gezinnen, kleine kinderen. 
De laatste weken groeide mijn boosheid, schaamte en verdriet alleen maar.
Bij mijn afscheid dringt zich op: ik ga naar huis, maar dit is ook een thuis. Mensen zijn hier thuis, ze zeggen: hier hoor ik. Kan ik dat ook zien: als jouw thuis?*
 

Uit een laatste gesprek met Meryem: I will be here for three more years. I know it and thats good. Here is my home. What will be next, future, I don’t know, and I’m afraid of it. Here is my home, and the future means that I will lose my home. Again. Ze vertelt van vrienden die weggegaan zijn en nu in een Duits AZC wonen. Ze bellen vaak op, ze missen hun vrienden. Het zijn tieners, zij woonden hier vier jaar. Het was hun thuis. Nu zijn ze ontworteld. 'They miss their friends, they miss their home. May be they feel lost. That’s why the future frightens me.' En ineens zie ik wat ik als hulpverlener en activist niet kan zien: dit is een thuis. Dit kamp is voor velen de plek waar je hoort, waar je thuis bent.**

Ik zou hen allen zo veel toewensen. Doe ik aldoor. En dat heeft te maken met het grote onbekende dat toekomst heet, al die mogelijkheden voor meiden, sommigen werkelijk met vele talenten.
Maar het meest wens ik hen een thuis, dat zij hun talent om een thuis te maken nooit kwijtraken. Dat talent is er, Meryem heeft het. En de man die de straat veegt voor zijn tentje - een groezelige plek, niemand die hier ooit eerder geveegd heeft, totdat deze man er zijn thuis van maakte. Soms is ons inloophuis, onze safe space ook een thuis: dan valt er eentje op de warme deken in slaap  - omdat de nacht in de krappe container te onrustig was. 

God zoekt een thuis op aarde. Een plek waar de baby veilig in slaap kan vallen omdat er gezorgd en gezongen wordt. Kerstmis is geen einde maar een begin... net zoals dit kamp een begin moet zijn, van een nog onbekende toekomst.

* En ik denk ook weer aan mijn vroegere leven: Ja de DDR was kleurloos, vol met stompzinnig beton en halve ruïnes. Bezoekers zagen en zeiden dat. Maar ik stoorde me hieraan. Want ik woon hier, ik ben hier thuis. Het klikte pas echt wanneer dat gezien werd. Zelfde ervaring andersom in Mozambique 2008: als ik alleen maar zie hoe hard hun leven is zie ik hén niet.  

**Meryem is niet haar echte naam.

Foto: hangmat in de tuin van het inloophuis, kussen is écht!