Een hartelijke kerstgroet /Bericht auf deutsch

Berichte auf deutsch: click hier (erst meer lezen...)

Licht alom: bewakingslicht en verwarmend licht. Klik op de foto en zie meer., en luister hier naar de kerstgroet van Hila, 14 jaar. Een van de Afghaanse meiden.

Alle verhalen gaan door in mijn hoofd, alles wat je hier gelezen hebt, en ook veel wat er niet staat. Want niet alles kan verteld worden. Overigens heeft de ene post waar ik moest zwijgen, te maken met soort een spreekverbod voor NGO's in vluchtelingenkampen. Dat dit spreekverbod bestaat is overigens geen geheim, dat kun je hier lezen. Omdat ik het werk van QRT niet in gevaar wil brengen, deel ik sommige dingen dus liever niet op internet. 

Ik zal een en ander natuurlijk in persoonlijke gesprekken vertellen. Misschien eens in een kerkdienst, en wie weet in een gespreksmoment. Op zo iets als een gespreksavond hoef ik voorlopig niet te rekenen. 

Ik ga zeker een keer terug, het is best dichtbij. Ik heb Griekenland gemist, dat moet ik nog inhalen. Zoals de boeiende stad Thessaloniki, een stad vol volken en vluchterhalen. Hierover schreef ik eerder deze adventscolumn:

Schimmen laten leven

Thessaloniki, de stad waar ik nu ben, is eigenlijk vele malen groter dan de stad die het nu is. Er wonen schimmen van lang geleden. Dat kwam zo: Eeuwenlang woonden er mensen uit diverse etnische groepen samen. In de reconquista werden joden en moslims uit Spanje verdreven. Veel van de joden kwamen in Thessaloniki terecht. En de stad werd met het Noordoosten van wat nu Griekenland is, deel van het Ottomaanse rijk. Eeuwenlang leefden (spaanse) joden, (voornamelijk turkse) moslims en (griekse en slavische) christenen met (en ook naast) elkaar. Niet dat dat ‘samen’ altijd ideaal was – maar toen het Ottomaasne rijk ineenstortte, werden de moslims uit de stad verdreven. En dan wordt er verteld dat de geesten  van vele soefi’s (een belangrijke, mystieke islamitische stroming) nog in de stad verbleven. Deze geesten of schimmen vroegen om speciale rituelen. Ik vind het een bijzonder verhaal: je kunt niet altijd het menselijk leed van de grote wereldpolitiek voorkomen, voorkomen, maar je kunt wel zorgen voor de schimmen die achterblijven.* 

Nu trekken de vluchtelingen door de regio, schimmen van talloze mensen. Al rijdend door de stad hoor ik: in dit flatgebouw was een illegaal vluchtelingenkamp, of op dat oude fabrieksterrein. Daar, in die lege treinen, slapen de vluchtelingen om bij te komen, op weg naar de Balkanroute. En zelfs in het camp waar ik nu ben zijn die schimmen er: mensen die niet meegeteld zijn, maar die er toch zijn. Ik zie ze soms ónder de containers liggen, waar ze zich warmhouden in de winterkou, voordat ze verder trekken. Ze verbergen zich maar je ziet ze wel.

Schimmen vragen om zachtmoedig, barmhartig licht. Een kaarsje, een ster.

*boek Salonica, City of Ghosts (door Mark Mazower), heeft dit tot thema. Na de moslims waren de de joden aan de beurt, uiteraard ten gevolge van de bezetting door de Nazi's. 

Wie het werk in het kamp wil steunen kan terecht bij de Johanneskerk, of bij Remonstranten en hun kerkdienst van kerstavond.