Compagnon aan de rand van Europa -

  Ik voelde me een beetje kerstig tijdens de wekelijkse taak 'baby's tellen'. We gaan het kamp binnen en 'kloppen' op elke deur / tent op zoek naar kleine kinderen in de luiers. Onze NGO deelt luiers uit voor kinderen tot 3 jaar, voor de gezondheid van de baby. We kloppen aan, vragen naar de baby en naar de ID, om de gegevens te controleren en nieuwe kinderen en verhuizingen op te sporen. Wist je trouwens dat het Duitse woord 'Ausweis' bij bijna iedereen bekend is? Het werkt beter dan een 'identity card'. Ik wist niet wat ik hoorde....  De mensen zijn erg vriendelijk. Soms hebben we een tolk nodig - en er staan ​​altijd buren klaar om te helpen. Sommige meisjes en moeders ken ik al bij naam. Hierdoor voel ik me meer een vriend dan een hulpverlener. Elke dag verblijven we in het inloophuis om de meisjes en vrouwen te ontvangen. Ze komen om te ontspannen, de planten water te geven in de steeds prachtiger wordende tuin, of volgen kunst- of taallessen. O

  Mijn derde dag in Thessaloniki. Tot nu toe quarantaine (ook geen straf - mooie stad) en terughoudend zijn. Morgen begin ik met het werk. Gisteren heb ik vast de ruimtes gezien en alvast veel begrepen over het werk in migrantenkampen. Sommige containers en tenten hebben een gezellige voortuin. Knus, zou je denken. Gelukkig is er wel een soort levensvreugde. Maar het betekent ook dat de gezinnen er al veel te lang zijn. De containers zijn geschikt voor een paar maanden, maar zijn al veel langer in gebruik. Inmiddels zakken ze zo langzaam in elkaar. En dan te beseffen dat veel van het klein grut dat er rondloopt, zijn jeugd daar doorbrengt. Ik was onder de indruk van sommige meiden, jonge tieners, die behoorlijk Engels spreken en kunnen tolken. Ze zijn superbelangrijk; zelfstandige dames! Er is een oude fabriekshal, netjes opgeknapt en onderhouden. De meiden en vrouwen uit het kamp knappen de tuin op, maken muurschilderingen en creëren zo hun eigen plek. Ook dat is levensvreugde. We z