Compagnon aan de rand van Europa -

Ik ben nu ver weg van de Nederlandse beperkingen. Ergens is dat heel lekker. Hier kun je namelijk nog altijd buiten zitten op terrasjes, desnoods een extra trui aan. Sorry… Er zijn wel nieuwe maatregelen. Mondkapjes in de openbare ruimte, en minder mensen aan een tafel in de horeca. En: de vluchtelingen mogen het kamp niet verlaten, slechts één persoon per huishouden mag naar buiten. Dat is niet te handhaven en leidt tot willekeur. Gelukkig zijn er veel gaten in het hek. Het  gaat zoals wel vaker:  de maatregel is bedacht door mensen die die realiteit niet kennen. In ons dagelijks werk moeten we op aantallen en mondkapjes letten. Voor de gezondheid, en omdat er gecontroleerd kan worden. Uiteraard voel je de beperkingen, met name in de communicatie. Je kunt meer op de ogen letten: ze lijken nog sprekender als dat het enige is wat je ziet. Ernstiger is dat de kinderen niet naar school mogen. De scholen zijn open, maar de vluchtelingen mogen er niet naar toe. Gewone Grieken –...

Het wordt tijd om te vertellen wat ik eigenlijk doe. Het huis waar alle vrijwilligers werken is een uitvalsbasis voor vele NGO’s, en een veilige plaats voor vrouwen en meisjes uit het nabijgelegen vluchtelingenkamp. De uitvalsbasis merk je onder meer doordat elke dag een groep artsen en verpleegkundigen van MVI komt die het kamp bezoekt en eerst bij ons informatie krijgt en materiaal ophaalt. Ook komen andere organisaties goederen brengen of halen die op – er wordt onderling veel gedeeld. Rondom Thessaloniki zijn vier kampen, voor hen en en voor dakloze vluchtelingen in de stad wordt door verschillende NGO's gezorgd. Denk aan gedoneerde slaapzakken, winterkleding en dergelijke. Ik weet nu ongeveer, war er met een broek gebeurt die in Nederland een kleidingcontainer belandt voordat iemand 'm aantrekt. Wij hebben hier megagrote zakken met voorgesorteerde kleiding, die wij dan nog op maat en bruikbaarheid sorteren en in dozen doen. Die dozen zijn   namelijk makkelijker te gebruik...

     Gisteren was ik in een museum, het Museum voor Byzantijnse Cultuur. Veel oudheid, mozaïeken, kerkinterieur. Sporen van menselijke activiteit van lang geleden; moeilijk om je het leven voor te stellen bij grafkunst of het tentoongestelde aardewerk. En er was een Ikonenverzameling. Die raakte mij, daar waren ogen die mee aankeken. Kijken en aangekeken worden is iets wezenlijks als het om ikonen gaat. De schilder heiligt eerst het hout dat hij gaat beschilderen, door er de goddelijke driehoek op te zetten, met het goddelijk oog. Elke ikoon kijkt jou dus ook aan door de verf heen, ook als dat niet geldt voor de afbeelding erop. Veel ikonen van aanraking: Petrus omhelst Paulus, en vooral moeder en kind die elkaar omhelzen. In veelvoud hingen er ikonen van de tender virgin, de tedere maagd Maria. Rijen van moeders met kinderen in omarming, die stuk voor stuk een voor een ikoon ongebruikelijke affectie uitdrukken.   Hier niet enkel de stoicijns afstandelijk kijkend...

Voordat ik hier aankwam, struikelde ik regelmatig over woorden, en dat doe ik nog steeds. Wat is een vluchteling? Al enige tijd wordt in Duitsland ‘vluchteling’ vervangen door ‘gevluchte’ (mens). Een paar weken geleden zag ik de film Berlin Alexanderplatz, niet de klassieker maar ook (heel vrij) gebaseerd op Alfred Döblin. Daarin zegt de hoofdpersoon Francis (hij komt uit Guinee-Bissau): Noem me geen vluchteling, ik ben een migrant. Het was een uiting van zelfvertrouwen. Een vluchteling (ook een gevluchte?) is om medelijden mee te hebben; een migrant bouwt zijn eigen leven op. Welke labels en stigmata verspreiden we eigenlijk met onze taal? Onlangs hoorde ik weer het omgekeerde: migranten - dan denk je b.v. aan migrerende werknemers, mensen die op zoek zijn naar kansen. Maar de mensen die naar Griekenland komen, zijn echt op de vlucht. Ze zijn op de vlucht voor geweld en oorlog; Syrië, Irak en Afghanistan zijn de gevaarlijkste landen ter wereld, volgens de Global Peace Index , in een...

Bij deze ga ik jullie hulp vragen voor de kleine kinderen in het kamp waar QRT  werkt. De herfst en winter komen eraan, de nachten worden kouder, binnenkort zal het gaan regenen. We willen de gezondheid van deze kinderen ondersteunen met fruit, zoals bananen (altijd kant-en-klaar te eten). Dit is vooral bedoeld voor de gezinnen die geen eten kunnen kopen, vooral omdat ze pas zijn aangekomen en nog niet geregistreerd zijn. Elke maand hebben we 100, - nodig. Dus mijn verzoek: kun je ons helpen met 10, - of een meervoud ervan (alleen als het kan)? Dit is mijn enige verzoek, beloofd. Voel je vrij om op mij te reageren via de blog of via e-mail. Ik zal je de volgende stap vertellen. Vast bedankt! Alleen een youtubevideo hierbij; de kinderen in het kamp zijn nog schattiger.