Ieder in zijn bubbel
En wij zitten hier elke dag in de vluchtelingen-bubbel. Na
ja, in een klein
deel van het grote verhaal van al de mensen onderweg, op de vlucht,
op zoek naar veiligheid, op adempauze. Wat begint met de chaos van de vlucht, komt in een iets minder chaotische orde terecht. Een uitleg:
Mensen die op de vlucht zijn
- sommigen zeggen: die onderweg
zijn (people on the move) - hebben
recht op hulp en veiligheid. Daarnaast hebben ze het recht om zich te laten
registreren en asiel aan te vragen. In ons camp heb je mensen die net
aangekomen zijn, en velen die geregistreerd zijn en ergens in het proces
zitten. Daarnaast ook mensen die vluchteling-af zijn en in Griekenland erkend.
Vluchtelingen in de procedure krijgen basissteun van de
UNHCR (VN vluchtelingenorganisatie). Ze zijn meer tot rust gekomen. Dan komen wij in beeld met onze safe space
voor meisjes, met medisch advies; met medicijnen en brillen – deze vallen namelijk
niet onder de overheidshulp. Dat ‘tot rust gekomen’ klinkt misschien mooi, maar
als je weet dat je voor je procedure minimaal twee jaar moet wachten, is het té
rustig. Ondertussen kun je wel naar school (ook volwassenen), maar een nieuwe
toekomst is dat nog lang niet.
Een andere groep zijn erkende vluchtelingen, meestal van de
eilanden. De eilanden, m.n. Lesbos, gelden als de hotspot van aankomst (onderdeel van de Turkije-deal). Vandaar moet na beoordeling worden doorgereisd: hetzij terug naar Turkije, hetzij – wanneer Griekenland
hen als vluchtelingen erkent - naar het vasteland. Deze mensen ontvangen een maand na erkenning geen steun meer maar moeten zichzelf redden. (In principe, er zijn
verschillende ‘kleuren’.) Net zoals elke Griek zichzelf moet redden; Griekenland
kent geen sociale bijstand, de familie is het belangrijkste vangnet. Één
inkomen moet vaak vele monden voeden. Je hebt als erkende vluchteling dus een maand om werk vinden, een
woning enz – onmogelijk. Sommige erkende vluchtelingen belanden op straat,
of kunnen bij vrienden terecht. Sommigen wonen in ons camp; er zijn ook private
hulporganisaties zoals de locale ‘Evangelische Kirche in Deutscher Sprache’
hier, die twee gezinnen opvangt. Dus ja, eigenlijk kun je als vluchteling maar
beter zo lang mogelijk onder de UNHCR vallen en moeten wachten, dan heb je in
ieder geval een dak boven je hoofd.
Zover een abstracte verhandeling over vluchtelingen die ten slotte allemaal heel verschillende mensen zijn. Geregeld moet ik mezelf tot de orde roepen om in de
vluchtelingenbubbel wel de mensen te blijven zien. Gelukkig kan ik dankzij onze
lessen buiten het kamp een paar van hen werkelijk beter leren kennen. Maar in het
kamp veranderen de rollen, zeker wanneer we met iets (zoals de luiers) komen,
en wordt iedereen weer vluchteling. Soms komen oudere vrouwen vragen om luiers.
Waarschijnlijk vanwege incontinentie of menstruatie. Maar ja, daar zijn de
luiers niet voor. Daar kunnen wij niet in voorzien. Ook hebben we in no time
behulpzame en ‘behulpzame’ (maar niet heus) kinderen om de kruiwagen vol luiers heen hangen. Meisjes
die we al goed kennen, maar ook jongens en jongetjes. De meesten spreken wat Engels,
en sommige van de ons bekende meiden zijn prima tolken. Waarschijnlijk gaat het
uitdelen zonder hen sneller, maar het is ook een vrolijke bende mét hen. Laat ik
dan toch niet alleen maar controle houden, maar ook contact maken. Maar ja, soms
gaan ze vechten om de kar… tja dan moet ik ingrijpen.
Hai Alke, lezen mee, veel sterkte! Klarinne en Guus
BeantwoordenVerwijderenAlke, wat zit je daar in een heel ander leven dan wij hier! Hartverscheurend soms.... vanmorgen hadden we bestuursvergadering van De Binnenkamer (zoom natuurlijk) en we spraken even over jouw bijzondere werkplek daar. We leven mee en sturen je onze groeten!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel, voor je reactie en jee meeleven. Ik zal komend jaar weer aanschuiven. Ben benieuwd wie 'Unknown' is - Gert?Nel?
VerwijderenDag Alke.Vandaag je blog gelezen en meegedaan aan de 500seconden meditatie.Alle beetjes helpen en we vormen een ketting van Liefde
BeantwoordenVerwijderen